Evidence-based Archives -

Dit artikel, deel II van een drieluik, behandelt de veiligheid en effectiviteit van de reguliere geneeskunde. Als u deel I van dit drieluik nog niet gelezen hebt, kunt u dat hier doen: het vormt tezamen met deel II en III een geheel, met een oplossing in deel III.

Deel I verhaalt over de georganiseerde aanval op alternatieve geneeskunde (via een biologische kankerkliniek in Duitsland) in 2016. Deel II plaatst de hetze in perspectief door een vergelijk te maken met de effectiviteit en veiligheid van de reguliere geneeskunde. Het zal u helpen om zowel alternatieve als reguliere geneeskunde genuanceerd te beoordelen en daardoor tot geïnformeerde en weloverwogen gezondheidskeuzes te komen.

Deel I gemist? Lees het hier.

Door C.F. van der Horst
2 nov 2016, geactualiseerd 22 oktober 2022

Bij de campagne in de zomer van 2016 tegen het Klaus Ross centrum in het Duitse Bracht en alternatieve geneeskunde wordt beweerd dat deze vorm, anders dan reguliere geneeskunde, niet werkt en onwetenschappelijk is. Laten we eens kijken hoe veilig en effectief de reguliere geneeskunde is:

De inmiddels beëindigde Evidence-Based Medicine studie van Clinical Evidence, een initiatief van het Britse artsenblad The BMJ, nam de effectiviteit van 3.000 gangbare interventies onder de loep. Slechts 11% van de medische behandelingen bleek wetenschappelijk bewezen heilzaam. In een publicatie in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde in 2010 bedroeg dit nog 13%. Mogelijk is het teruglopende percentage de reden waarom het project in 2017 is stopgezet.
Een van de grootste meta-analyses (overzichtsstudie) van cytotoxische chemotherapie als enkelvoudige therapie bij de 22 voornaamste kwaadaardige nieuwvormingen bij volwassen werd aan de universiteit van Sydney in Australie uitgevoerd. De in 2004 gepubliceerde resultaten laten zien dat de vijfjaarsprognose van deze therapie ronduit bedroevend is. Bij de studie waren bijna 73.000 Australiërs en 155.000 Amerikanen betrokken. Dit enorme aantal patiënten met chemotherapie maakt een preciezere beoordeling van het effect mogelijk. Slechts bij 2,1% van de Amerikanen en 2,3% van de Australiërs geeft chemotherapie een verbeterde vijfjaarsoverleving. Met een dergelijk percentage scoort chemotherapie slechter dan een placebo. Toch is ze met afstand de voorkeurstherapie bij kanker in gevorderde stadia (III & IV).
Britse wetenschappers keken naar het aantal borst- en longkankerpatiënten die binnen 30 dagen na aanvang van de chemotherapie overleden. De resultaten werden in The Lancet Oncology gepubliceerd. In 2014 overleden in Engeland bijna 1.400 patiënten met borst- of longkanker binnen een maand nadat de chemotherapie werd toegediend. Met een grote understatement schreven de onderzoekers over deze patiënten dat ze “waarschijnlijk meer schade hebben geleden.” De onderzoekers riepen op tot “het verzamelen van routinematige gegevens naast die van klinisch onderzoek,” omdat de gegevens van het klinisch onderzoek in de praktijk niet blijken te kloppen. Ze waren nog mild in hun taalgebruik: in sommige ziekenhuizen stierf in de eerste maand wel 50% van de patiënten als gevolg van chemotherapie. The Telegraph schreef: “Patiënten zouden over de gevaren van chemotherapie gewaarschuwd moeten worden, nadat uit onderzoek blijkt dat in een aantal ziekenhuizen tot 50 procent van de patiënten als gevolg van kankermedicatie sterft.” The Guardian concludeerde: “De studie is baanbrekend omdat het de eerste keer is dat nationale gegevens voor sterfte na chemotherapie binnen 30 dagen zijn verzameld en geanalyseerd. Men ontdekte dat een groter deel van de patiënten sterven dan in het klinisch onderzoek dat door de fabrikanten van medicijnen wordt uitgevoerd.” Dr. Jem Rashbass, Hoofd van de Nationale ziekteregistratie bij de Engelse overheid (Public Health England), verklaarde het verschil door te zeggen dat de farmaceutische industrie in haar trials patiënten met een hoog risico uitsluit, terwijl die juist van de dagelijkse praktijk deel uitmaken.

Ziet u het verschil met wat er bij het Biologische Kankercentrum in Bracht is gebeurd? Geen van de verantwoordelijken in de ziekenhuizen waar 50% van de met chemotherapie behandelde kankerpatiënten binnen 30 dagen stierf, is ooit vervolgd. Geen oproep van de politie voor getuigen en geen ministers die wetgeving voor oncologie wilden aanpassen. De publiciteit bleef beperkt tot enkele krantenartikelen die verslag deden van de uitkomst. Terwijl deze zaak veel grootschaliger en wijdverbreider is dan de situatie bij een enkele en kleine kliniek in Duitsland, kwam er geen heksenjacht zoals bij Klaus Ross het geval was. De aanstichters van de campagne in Duitsland en Nederland hadden daar kennelijk geen belang bij en hielden zich op de vlakte toen het niet alleen om een wijdverbreid falen van chemotherapie ging, maar om chemotherapie als doodsoorzaak!

Sedert Richard Nixon in 1971 de oorlog tegen kanker afriep zijn er vele biljoenen dollars en euro’s in kankeronderzoek gestoken. De resultaten? Kanker is sindsdien uitgegroeid tot een van de belangrijkste doodsoorzaken. Volgens de laatste ramingen van het Zentrum für Krebsregisterdaten (ZfKD) van het vermaarde Robert Kochinstituut in Berlijn, lijden meer dan twee op de vijf vrouwen (43%) en ongeveer een op de twee mannen (51%) in Duitsland in de loop van hun leven aan kanker. De gegevens in Nederland zijn niet veel anders. Volgens gegevens van het CBS verdrievoudigde tussen 1950 en 2021 het aantal sterfgevallen door kanker in ons land. Zioals u in de omnderstaande grafiek kunt zien, zijn ook sinds 1971 het aantal sterfgevallen door kanker schrikbarend toegnomen. Met zo veel geld, mankracht en energie in onderzoek, moet er iets structureel fout zitten in de reguliere benadering van kanker, anders zou de situatie verbeteren en niet verslechteren. Velen van ons zijn met de treurige gevolgen hiervan in hun omgeving geconfronteerd.

Overledenen als gevolg van kanker 1950-2021. Bron: CBS Statline, gewijzigd 23 juni 2022

Het is de vraag of er verhoudingsgewijs in de loop der jaren in de kankerkliniek van de Heilpraktiker (natuurgenezer) Klaus Ross net zoveel mensen overleden zijn als aan de gevolgen van reguliere behandelingen. Bovendien ging het in de biologische kankerkliniek om uitbehandelde patiënten die door reguliere artsen opgegeven waren. Ze hadden nog maar heel weinig tijd te leven. Zo had een patiënt haar bruiloft eigenlijk een jaar later gepland. Omdat ze opgegeven werd (uitbehandeld), trouwde ze nog snel twee weken voor haar overlijden.

Waar de reguliere geneeskunde faalde, probeerde de Heilpraktiker nog te helpen. Het Algemeen Dagblad schreef over Ross: “Hij belooft niemand genezing, maar geeft ook niemand op. Tot de laatste snik probeert hij patiënten te helpen.”

Het tekortschieten van de reguliere geneeskunde had misschien veel meer belicht moeten worden dan het falen van de Heilpraktiker. RTL Nieuws berichtte dat tenminste een van de andere patiënten verzwakt was door de reguliere behandelingen die ze al had doorlopen. Ze is geen uitzondering, want de vele gifkuren van chemotherapie breken het lichaam af. Dit bemoeilijkte het werk van Klaus Ross beduidend. Waarschijnlijk heeft Ross een fout gemaakt. Hadden de oncologen hun werk echter naar behoren gedaan, waren deze patiënten nooit naar hem toegekomen. En al zeker niet in de verzwakte staat waarin ze verkeerden.

Hoe moet men in het licht van de bovenstaande cijfers en feiten deze hele geschiedenis interpreteren? Ooit gebruikte een gehate Duitse politicus de propagandatechniek van de Grote Leugen. Wil je mensen iets laten geloven, moet je de zaken zo presenteren dat men „in de mogelijkheid van een dergelijke schandelijke brutaliteit als de meest verachtelijke verdraaiing” gewoon niet kán geloven. Met andere woorden, je verdraait de gegevens zo erg, dat mensen gewoon niet kunnen geloven dat ze niet waar zijn.

Als er daadwerkelijk fouten gemaakt zijn, moeten procedures zonder twijfel bijgesteld worden. Maar had dit niet veel subtieler gedaan kunnen worden, dan door een hele beroepsgroep in een kwaad daglicht te stellen? Als men de hoeveelheid aandacht die de affaire van een enkele Heilpraktiker in een enkel ziekenhuis krijgt, vergelijkt met de vele doden die als gevolg van reguliere medische behandelingen in bijna alle ziekenhuizen ontstaan, is de aandacht buiten proportie. Sterker nog, het heeft de vorm van propaganda die een agenda dient. In dit geval om alternatieve geneeskunde zwart af te schilderen ter meerdere glorie van de reguliere geneeskunde. De teneur van de artikelen is zwart-wit: alternatieve geneeskunde is niets en regulier is alles. Gezien de vier bovenstaande punten kunt u zien dat dit verre van de waarheid is. Het gaat hier om propaganda met een “schandelijke brutaliteit als de meest verachtelijke verdraaiing”.

Vergelijkt u eens hoeveel mensen als gevolg van alternatieve geneeskunst sterven met hoeveel er als gevolg van regulier-medische interventies sterven. Hoeveel ziekenhuizen treft blaam bij de eerste groep en hoeveel bij de tweede? In Nederland hebben we na de dood van Sylvia Millecamp in 2001 al 15 jaar lang niets gehoord over schadelijke gevolgen door alternatief medisch handelen — tot de affaire van Klaus Ross waar drie mensen bij betrokken zijn. Vergelijk dit met het volgende:

Volgens de Deense hoogleraar Peter Gøtzsche veroorzaakt elke huisarts jaarlijks een sterfgeval (Er zijn bijna 9.500 huisartsen in Nederland!)
Iatrogene sterfgevallen (veroorzaakt door verkeerde medische handelingen en fouten met medicatie) zijn doodsoorzaak nummer drie in Europa.

Vergeleken met hoe de regulier-medische behandelingen worden afgeschilderd, is de negatieve publiciteit over het Klaus Ross-centrum en de oproep om de bevoegdheden van Heilpraktikers te beperken, nogmaals niets minder dan “een schandelijke brutaliteit als de meest verachtelijke verdraaiing”.

De afloop van de zaak maakte dat ook duidelijk. Ondanks alle oproer en druk om Klaus Ross te veroordelen, oordeelde de rechter in 2019 dat er de behandeling geen sprake was van boze opzet. In tegendeel, de mensen die bij Ross kwamen waren door de reguliere geneeskunst al opgegeven en de rechter vond dat hun overlijden daarom onvermijdelijk was. Wel vond hij dat Ross onzorgvuldig gehandeld had bij de dosering van 3BP, waardoor hij twee jaar voorwaardelijk kreeg, aldus de NOS. Het contrast van de uitspraak van de rechter met wat er in de media geroepen werd, moge duidelijk zijn.

De definitie van een campagne is “een geplande en systematische poging om publieke opinie, gedrag, attitude en kennis te beïnvloeden ten behoeve van een persoon, institutie, onderwerp of oorzaak. Hiervoor worden verschillende media gebruikt, gedurende een specifieke tijdsperiode.” Om een partij in een negatief daglicht te stellen, maakt het herhalen van schokkende teksten deel uit van een campagne om de publieke opinie te kneden. De aanval met herhaalde en suggestieve teksten over het Klaus Rosscentrum volgen precies het patroon van een dergelijke campagne.

Waarom zijn de verantwoordelijken bij de ziekenhuizen in Engeland waar als gevolg van chemotherapie tot 50% van de patiënten binnen 30 dagen overleden nooit vervolgd? Waarom zijn deze resultaten van chemotherapie hier amper of niet in de mainstream media aan bod gekomen? Waarom is er nooit grootscheeps onderzoek gestart of er in Nederlandse en Duitse ziekenhuizen soortgelijke desastreuze resultaten van chemotherapie bestaan?

Met de heksenjacht, het taalgebruik, het erbij betrekken van politie en de lobby naar politieke vertegenwoordigers om de Heilpraktikerswet in Duitsland te herzien, laat de affaire in Bracht zich niet anders interpreteren als een ordinaire en georkestreerde aanval op alternatieve geneeskunde. Sterker nog, goed beschouwd was het niets anders dan een haatcampagne, met als het voor de hand liggende oogmerk het monopolie van de farmaceutische geneeskunst veilig te stellen.

De bovenstaande feiten laten u deze gebeurtenissen wellicht in een ander perspectief zien.

Kan het anders? Met goede wil is dat mogelijk.

Wilt u weten hoe? Lees deel III: De beste medische behandeling